akşam bölük bölük iniyordu şehre,
evlerin damlarında yırtıldı güneş
sokak lambaları sırtladı kenti sonra
ellerini uzattı bir kez daha yırtıldı güneş,
gözlerini açtı yıldızlar yansıdı gökyüzünde.

ben onu böyle tanıdım,
bir romanın sayfaları gibi açıldı ömrüme
her akşam.
kesif bir yağmur kokusuydu kaldrımlar,
izbe bir evin sokağa bakan eski penceresinde
her akşam.
savaşıyordu sanki çöken karanlığa inat, aydınlığıyla.

beklerdim gün boyu görmek için yüzünü,
her daim aralık olan penceresini gözleyerek,
dilime kürtçe bir şarkı dolaşırdı,
sonra adımlarım dolaşırdı yollara,
bilmem nedendir tüm yollar yine o sokağa çıkardı.
gündüz uyur, gece çıkar giderdi,
sabaha karşı hep bir serserinin, arabasından inerdi.

anlıyorum, anlıyorum bundandı
o gece yaşardı, herkez uykudayken.
böylesine geceye ışıması,
güneşi, yıldızları böyle şaşırtması,ondandı.
biraz asi, biraz kürtçe kalıyorum istanbul akşamlarına,
hayatın böyle acıtan farklı taraflarına.