Baş ucumda sayıklayan,
Sayfa sayılarını
Gözlerimde ki yaşla çürüttüğüm kitaplar,
Beşiklerde kahır ninnilerine hapsedilmiş,
Bir bozuk para uzaklığında
Özgürlüğün sokak çocukları.
Hayatın ucu yanık sayfalarına
Yüzlerce eser bırakmış
Adı anılmayan şairler,
Üzerinden kırk defa geçipte,
Onca anıyı o asfaltlara bırakmışken üstelik
Adını bilmediğimiz sokaklar.
Ve keşkelerin kepenklerine sıkışmış
Yazık hayatlar...
Ödülü neydi seni sevmenin?
Ömrü adayıp,
Yanına yakıştırdığın,
Canına yapıştırdığın insana
Bir vedanın ağdalı ağırlığında
Yüreğin yerde ama başın dik son sözü söyleyebilmek mi?
İki yana açıp kollarını
Bak, hala ayaktayım dercesine dans edebilmek mi?
Ödülü neydi seni sevmenin?
Üzerine para versemde alamayacağım
Hayat dersleri mi,
Yoksa her iki sancının arasında
Yüzümü yerleştirdiğin gülücüklerim mi?
Ağırlığına teslim olmadığım tek bir gece kalmadı
Sabahlarına armağan etmediğim bir tek gün ışığı...
Çayın şekeri kucaklaması gibiydi oysa
Yüreğimin bakışlarını bunca sahiplenmesi
Üzeri ıslak sigaralar gibi artık hiç bir ateşe yanmayacağım
Aşkın ileri dereceden bozuk gözleriyle hayata
Bir daha bakmayacağım...

Bedeli bu kadar ağır mıydı seni sevmenin?



Elif SEZGİN