Biliyor musun?
Ben artık üzülmüyorum baba!
Uçurtma ipi kadar ince
Uçurtma kadar özgür,
Uçurtma naylon kadar yumuşak hayallerim...
İstedikleri gibi düşsünler suya.
Ben onlara yüzmeyi öğrettim!
En derin koylarda bile suyun yüzüne çıkabiliyorlar.
Umut çınarının gölgesinde dinlenmediğime de yanmıyorum artık.
Umut ’Unut’ demek benim için.

En çok uçmayı isterdim baba!
Genç bir kartlalın cesaretiyle,
Yüreğim kadar engin ve derin maviliklerde süzülmek...
Kaf dağını aşardım belki.
Kaybettiğin herşey o dağın ardındadır ya!
Kendimden bir parça bulurdum,
Yarım kalan bir aşkı yada!
Yada yüzme bilmeyen çocuk hayallerim!
Onları da katardım Yürekistan’a.
Gönlümdeki memleket sahiline...
Cepteki üç kuruşu paylaşan bir dost bulurdum belki.
Hiç dostum olmadı baba!
Kaybedebileceğim bir dostum hiç olmadı!

Hayallerim...
Kimi zaman rayların arasına sıkışan,
Kimi zaman çaydanlığa düşen,
Acı çekmeye mahkum,
Mazlum,
Alev sarısı,
İntihar mavisi,
Deli hayallerim!
Siyahtan beyaza geçemeyen çocuk hayallerim!

Bir dost çizin benliğime...
Gözleri onurun rengi olsun;
Kapkahverengi...
Yüreği hele;
Okyanus mavisi...
Saçları,
Sonbahar acizesi gibi,
Yaprak sarısı!

Çiz bi dost işte!
Sevsin beni...
Birlikte pişti diyelim o mekanlarda!
Sıcak bir simidin yarısı onun olsun.
Metelik olmasın yırtık ceplerimizde!
Hiç olmadığı gibi aslında.
Aynı çaydan yudumlanalım!
Eşit ısınsın ciğerlerimiz...
Müebbet mutluluğa mahkum olsun,
Yarimizin bilmediği deli yüreklerimiz...

Çiz işte bi dost...
Benimle ölüme gidecek kadar mert,
Benim için öldürecek kadar sert...
Çiz işte bi dost!

Velhasıl uçmak isterdim baba!
Özgürlüğe tükenircesine kanat çırpmak...
Bulutlarda hayalî bir dosta rastlamak...

Buda hayal işte!
Ve az sonra okyanusa düşecek.
Ama üzülmüyorum baba!
Ben onlara yzümeyi öğrettim...

Abdüssamed GEDİK
17 Mart 2010 Çarşamba
Saat: Sizsizliğin gece yarısı