Kendi ellerimizle büyüttük,
Hüznün çürük fidelerini...
Yapılan her yanlışa kalın bir çizgi çektik,
Yürek tarlalarına boş yere çile ektik,

Gülüp geçtik dost yüzlü kahpeliklere,
Bakmadık bile kuşatılmış gençliğe,
Çiğ damlası gibi yürürken sevdalar,
Korkulara, kahpeliğe...
Sevmenin ne demek olduğunu tv dizilerinden öğrenir olduk!

Bilmez olduk gayrı o eski türküleri,

Değiştik...
Unuttuk...
Unutturuyoruz...
Olmayan geleceğimizi göremiyoruz!
Yitik mağaraların dibi misali,
Pusuda şeytan bekler,
Izdırap dolu bir gazap bekler bizi,
Bilmiyoruz!

Topraktan evlerde umut söndü,
Medeniyet hortlakları yeşili griye bürüdü,
Koca koca binalar, semaları mesken tuttu,
Güneş küçüldü gözümüzde, yüzünü gstermez oldu..!

Acıyorum halimize,
Genç kuşaklar, kuşatılıyor,
Eski uşaklar, ihtiyarlar...
Ölümü bekliyor!

Biz nereye gidiyoruz böyle?
Çemberin neresindeyiz?
Hiç bilmiyoruz?
Belki de hiç düşünmüyoruz!
Aslında biz kendi kendimizi yok ediyoruz..!


Abdüssamed GEDİK
13 MART 2010
Saat 12.15