Bir miktar yalnızım Müjgan.
Biraz da eksik.
Kusurluyum sırtımın tam ortasından,
ömrüm kambur,
Belim bükük ömrümün ağırlığından.
Dizlerim titriyor bu sonbahar.
Ayaklarım ters dönmüş,
Çarpmış bir üç harfli,
Olmadık zamanlarda geçmişe gidiyorum durmadan.

Geçmişte de yalnızdım, aynı miktar.
Ama hiç değilse gelecekten devşirip getiriyordum umutları,
Kapına kadar.
Adını bilmiyordum o zamanlar,
Kapılana kadar.

Alnım yorgun Müjgan.
Kışı erken getirdim şakaklarıma.
Adını anmaktan anamı ağlatan yokluğun var sonra.
Sonra tuzlanmış göz altlarım, anam kadar ağlamaktan.
Bölünen uykular,
Bitmeyen kabuslar,
Ve artık bütün bunlara alışan benliğim...
Ortalama bir insanın,
Ömrüne yaydığı her hengamede adım geçmiş.
Henüz otuzuma merdiven dayamadan.
Ad defterim mavi, içim kararmış.
Ölü müyüm neyim Müjgan?

Kokarım eğer öyleyse,
Ekşirim, acırım, acıyım...
Acıyın Müjgan.
Korkarım eğer böyleyse.
Bir miktar yalnızım hala.
Biraz da eksik.
Yiyeceksen eğer başımın etini,
"Ben çok bekledim, niye gelmedin?" diye.
Bozulmuşum ben belki,
Tadım yok,
Çok tuzlu göz altlarım.
Yanağımda yürüyenlerin izi,
İzde bir leke geçmişten kalan.

Bir miktar yalnızım Müjgan.
Az biraz aykırı Ahmet abi kadar.
Senle ağlaşır mıyız bilmem,
Ama sen yoksun diye çok ağladım Müjgan.