0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1017
Okunma
İkarus gibi hoyrat bir umut yolcusu zannetti Kalem sahibi beni.
Ağırlığınca mürekkep yağdırdı metal fırtınalarım,
Sayfalarınız delik deşikken, mürekkep bağladı kanatlarım.
Çakma kalem sahipleri bilinki ikarus kendi gözyaşında boğulur.
Yalnızlığımın ışığı beni çekerken kendine,
Bir yok oluşa gider lanetli ruhum.
O lanetin göğsüne merhamet çaksın kalemim.
Siz kalemi oynatırken ben olduğum yerden kırbaçlardım.
Siz üzüm kokulu imgelerde kalem demlerken,
İkarus ’im’ kıvrımlarından anlam süzer içerdi.
