I.
Her yönden ele alınıp yaratılmış varlıkların
Kalbine yürüyorum sanıyorken,
Girmediğim kılık kalmamıştı.
Habersizdim,
Kanıtlanmaya ihtiyaç duymayan gizemlerin
Varlığının yeni uyanışlara gebe olduğundan…

Hukuku olmayan şiirlerin,
Ölü suyu içmiş hazzı içinde
Buluyordum hep kendimi.

Yıllardır
Hiç elimi göğsüme koymadığımı fark ettim.
Hiç elimi göğsüme koyup kendimle kalmadığımı
Ve güneşin doğduğu saatlerde
Hiç oturmadığımı…

Islak çimenlerde donuk mavi gözlerdim sadece.
Değiştiğinde her şey;
Her şey önce bir vaveyla koparıp değiştiğinde
Anladım.

Bırak uyansın dedi önce;
Bırak uyansın ki
Şiirlerin hukuku olsun dediğinde
Anladım…

Durmasın aşk yerinde
Siyah beyaz gidişin
O siyaha çalan gözlerinde
Titresin için dediğinde…

“Gelişme için yeterlidir
Küçük bir hareket “ derlerdi ya;
Ve bıçağı sıyırır gibi kınından hışımla
Ruhun uygun gördüğü düzen gelişti…

Ve eski sebebini yitirdi her şey;
Sırtını bir kayaya yaslamış şairin
Hayatı dinlemesi gibi…

Ellerini tuttuğumda,
Elimi göğsüme koymamak için
Hiçbir sebebim kalmamıştı.

Dünya bize silah çektiğinde
Sadece adı, “Aşk” oldu.
Ama ben bunu da sevdim.
Dünya bize silah çekiyor diye değil;
Ruhun uygun gördüğü düzen geliştiği için
Sevdim…

II.
Tek başına her yere götüren
Bir model,
Bir başkasına dönüşmeden
“Çağrı niteliğinde” kalmamalıydı.

“Var olmak adına tüm soyut hayalleri,
Manşet duyguların egemenliğini yok ederek
Ve kendi hesabına düşmeden,
Silahı sana dönmüş bir katilin cezbesinde
Yaşamalıyız artık.” Dedi.

Doğruydu;
Böyle yaşanmalıydı;
Hak verdim..

Siyah gibi olmasa da
Siyaha çalan her şey gibi,
Bir “farkındalık” yaratmalı dedim.
Kabul etti…

III.
Şiire özgü bir mantık gibi,
Hatta şiir gibi,
Hatta sırtını kayaya dayamış şairin
Sebeplerini kaybetmesi gibi,
Önceden belirlenmiş sonuçlara
İhtiyaç duymadan
Harekete geçmeliydi.

Bir yere “çağrı” niteliğinde
Tasarlanmış tüm krallıkları reddederek
Şiirlerin hukuku olmalı
Dedim kendi kendime;
Yönü olmalı.

Kabullendim…
Ve kurtuldum
En yüce ölü süvari seçilmekten..

Metin BEKTAŞ