Yaşamım sonsuzluğa koşan beyaz kısrakların
Rüzgara karşı savaşı
Bir dilencinin aşk açlığında avuç açması
Dua eder gibi
Yalancı bir haykırış gelip geçen yüzlere
Kalbimin uçurumlarında yankılarken yüzün
Batmak üzere olan bir gemiden
Okyanuslara tükürmek belki de
Yaşamım ilkel,basit bir acı sadece.




Çingene sokak ışıklarının arasında parlayan
Çakıl taşlarını ayıklıyorum
Her gölge mor renkleriyle saldırıyor ruhuma.
Çok uzaklardan bir fener yol gösteriyor
Sessizliğin patikasına uzanan çiçek çığlıkları gibi renkli
Gel diyor ışık parladıkça
Terk et yokluğun tüm hüzünlerini
Düşlerim yorgun düşmüş anımsamaktan mutluluğu
Satılmış bakır bir cezvenin içindeki
Kahve köpüğündeki huzuru okşuyorum.




Mavi,ıslak çarşaflara uzanan cesetler gibi hayat kokuyorum
Sanrısal düşler peşimde
Şafak vakti avuçlarında bir iz olabilmek dileğiyle
Saçlarından tutuyorum arsızlıkların
Düşmelerim diriliyor açlık intiharlarında
Ki ruhum çaresiz
Yalnız bir martının göç çırpınışları kadar
Gök/yüzlü hüzünlerimde yolumu kaybediyorum
Yakılarak savrulan inançlarımsın bugün
Paslı bir hançerin ucuyla yazılıyor yokluğun
Kendime soruyorum
Varlığını Tanrı kadar mı umursuyorum?
Yaşamım yokluğuna barışık bir alacakaranlık kuşağıyken
Sen kimsin be dercesine sökecekken şafak
Güneşin sıcaklığı delecekken kalbimi
Ruhum günü öldürecekken yeni başlangıçlara
Yokluğunu yaşayacak kadar güçlüğüm
Varlığını Tanrı kadar umursamıyorum.




Bugün seni tekrar diriltmekten değil
Aynanın karşısına geçmekten korkuyorum
Hüzünleriyle hesaplaşan
Teni ruhuna
Ruhu tenine yabancı bakışlar var dilimde
Yaşamım ölüme yürüyen adımlar
Yaşamım ilkel,basit bir acı sadece...






şairminel