yalnız şiirlerim sevdi beni
geceleri onlarla oyalandım
oynaştım,
bir kelimesi bile ihanet etmedi yüreğime…

kimsenin bir hecesinde gözüm olmadı;
ben kendi kelimelerimin koynuna giriyorum
dilimle soyunduruyorum imgeleri
boynuna sarılıyorum ince belli dizelerimin
ellerim göğüslerindeyken ‘göğüs’ kelimesinin
dudaklarımda yanıyor ‘dudak’ sözcüğü
daha öpmeden başlıyor sevişme sesleri.

ben şiirlerimi seviyorum
onlar yalnız benim!

dışarıda kar yağıyor;
sokak lambasının altında kusuyor bir adam,
bir sarhoş nahoş cümlelerle sövüyor bu dünyaya
biri kadının elinden tutmuş aldırmadan yürüyor,
iki sevgili avuçlarını açmış havadan kar topluyor kendilerine
yaşlı bir teyze de elini açmış bir şeyler istiyor onlardan…
karşı komşunun karısı
kocası gececiyken dostunu alıyor eve,
yandaki kibar bey hem baldızını
hem de sokağın yıldız kızını götürüyor,
falanca hanım bir paket makarnaya kendini öptürüyor bakkal efendiye,
çocuklar soğukta
çocuklar aç yatıyor bu coğrafyada!

bana ne!

o kadar küçüldüm ki
yalnız şiirlerimle yaşıyorum
bir gözüm kapalı
ancak şiirlerime sığıyorum.


ö.n