Dertler yine almış ahını bu gün.
Gözlerinde nemli bir bakış var.
Gölge olmamış sana, sığındığın ağaçlar.
Bir ağacın dalı gibi tutunmuşsun bana.
Gaddar bir korku sarmış yüreğini.

Kapatmışsın gönül kapılarını ayaklarıma.
Kulaklarını da kapatmışsın çığlıklarıma.
Haykırışlarıma, feryatlarıma,
Sesime soluğuma.
Her şeyime kapatmışsın her şeyini.

Gözlerini olmadığım yerlere çevirmişsin.
Hüzünlendiğinde, olmadığım kumsallara anlatmışsın derdini.
Gaddar korkular, gaddarlığını yapmış sonuna kadar.
Elinden geleni ardına koymamış.
Acımamış. Ne sana ne bana...

Sadece bu mu?
Sadece bu kadar mı?
Hançer yok mu yüreğinde? Yara yokmu?
Kanamıyor mu?
Akmıyor mu kanların harşit gibi,
Çoruh gibi, Aksu gibi...?
Karadenizi korkutmuyor mu fırtınalı yüreğin, hırçın dalgaların?

Hep. Hep ama hep korku olmuş,
Adını umut koyduğun beklentiler.
Beklediklerin.
Beklediğin.
Beklediğin sadece mutluluktu oysa,
Acılara kurban verdiğin...

Şarkılar dinlemişsin,
Odanın yıldızlara bakan gözlerinin dibinde.
Gökyüzünü seyretmişsin,
Gözyaşlarının derbeder sohbetiyle.

Titrek nefesin ağaç olmuş bilenmiş baltalara.
Kesilecek!!!
Yakılacak!!!
Külleri yellere savrulacak!!!...
Kurumuş yaprakları çiynenecek..

Niye hep böyle oluyor?
Tutunduğun dal mı çürüktü?
Yoksa ellerinin dermanı mı yoktu?
Islak mıydı,
Nemli miydi, geçmişin yaralarını ve bu günün yaşlarını sildiğin,
O pamuk, o öpülesi, tutmaya doyamadığım
Kelimelerle anlatamadığım o güzel ellerin.

Eğer derman yoksa ellerinde,
Sana kollarım feda.
Eğer çürükse tutunduğun dal,
Hakkım yok sana bakmaya.
Hakkım yok verdiğin mutluluğa.
’Seni seviyorum’ demelerini hak etmiyorum.

Camlara çıkıp benimle konuşmanı,
Yollara düşüp bana koşmanı.....
Hak etmiyorum hiç bir şeyi.

Eğer derman yoksa yüreğinde,
Yüreğimi verdim sana yıllar önce.
Eğer çürükse tutunduğun dal,
Ben kırıldım sen düştüğünde.



Nuh BARITCI