Beni kime sorsan anlatamaz buralarda.
Adımı kimseler bilmez.
Her gün bir tepeye çıkıp bağırırım avazım çıktığı kadar.
Sesimi kimseler duymaz.
Ben bile duymam.

Sigaramın dumanına yenik düşer semadaki bulutlar.
Ve gözlerime...
Onlar da bilmez beni.
Ben ki dünyanın üzerinde küçük bir nokta.
Beni alimlere de sorsan bilmez.
Kimim ki ben? Neyimi bilecekler.

Sormayın siz de ne olur.
Zaten sormuyorsunuz da,
Soracak olsanız da sormayın.
Utanırım çünkü öğrenirseniz.
Yoo, hayır..Kötü bir şey yapmadım.
Ama engel de olamadım kötülüğe.
Kafamı taşlara vursam da,
Kızgın bir alev olup, yanıp yaksam da olmadı.

O zaman anladım naralarımın duyulmadığını.
Meğer hiç hükmüm yokmuş,
Hükümsüz sevdiklerimin üzerinde.
En yakınlarımın, en canımın, en kanımın üzerinde....
Öylesine bir gün gibi, sıradanmışım ben de.

En yakınım sesimi duymayacak kadar uzaktaymış.
Yanlızlık.En yakın arkadaşım.
Göz yaşları sırdaşım.
Üzerimde bir avuç ölü toprağı
Geçmek bilmeyen izler var sağ tarafımda.
Kırıklar var solumda.
Ve yaralar.. İç tarafımda.

Nuh BARITCI