Birgün işten erken çıkmıştım, biraz yorgun ve birazda sinirliydim
Nedense o gün işlerim yolunda gitmemişti!
Eve gelir gelmez anneme, hemen akşam yemeğini hazırlamasını istedim
Neyse kardeşimle oturduk sofraya .
Yemeğimi yerken ,
Salatanın tuzsuz olduğunu hisettim ,birden
Kardeşime ya şu tuzu sofraya neden koymazsınız diye çıkıştım,
Kardeşim de bana dönerek sen bakmayı bilmiyorsun dedi, iyi bakarsan
tuzluğun önünde olduğunu görürsün .
Gerçektende öyleydi tuzluk hemen önümdeydi
Ama ben görememiştim .
Sonra içimden garip birşey geçti,
Düşündüm biraz ,gözlerim görüyor ,hemde çok iyi görüyor
Peki ama önümde duran şu tuzluğu neden görememiştim ?
Bundan şu kanıya vardım ?
Bir anlık öfke bile gözü kör edebiliyor.

Sonra gözler herşeyi görmez öyle,
Göz sadece görmek istediğini görür,baktığı zaman
O da bakmasını bilirsen eğer.
Tıpkı benim göremediğim tuzluk gibi,
Bakmakta yetmiyor bazen .

Anladım ki ? Bakmak ,
Görmek değildir herşeyi...

Yaşar Çetinkaya
Malazgirt.