Uykularımı Bıraktım

kırmızı yoruldu gülde
ellerimde solan bu kimsesizlik
eski bir şarkıyı andırıyor seni
yükseklerini unutmuş bir kartalın
kanadında kanıyorum
uzaklara dargın...

akşam suları zehir gibi keskin
yalnızlığımla bile
yüz göz olmak istemiyorum
uykularımı bıraktım
iyi huylu ölümlerle dalga geçiyorum
kaç zamandır

ve ateş benim yangınımda boğuldu
belini doğrultamadı hiçbir cehennem
çünkü
nefes nefese
kelebek peşinde koşmak provasıdır
sevmek
uykularımı bıraktım
gerisini ölüm düşünsün
zamanın değerini
aşk için düşünürüm ancak

ipek tenli sıkıcı bir yaz akşamı
temmuz mu olur ağustos mu bilmem
ellerimden düştüğünü bilmeyeceksin
kimseler anlamayacak
hangi gitmekte kesiştiğimizi
şimdi bütün gitmekler
sıkıcı yazlar kılığına bürünecek
nerde bir kırmızı görsem
solacaksın
güneş kaybolmayacak aydınlığında
uykularımı bıraktım

uykularımı bıraktım
tek kesinim sensizlik
dört bir yanım boz bir belirsizlik
kalbimin üzengisi kırık
gönül şimdi hangi sevda atına binsin de gitsin
uğrağına adımlarının
uykularımı bıraktım
ay tılsımı gözlerine
sahip çıksın diye zaman
ve saatleri uyanmaya değil
uyarmaya kuruyorum
sensizliğimi...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.