Proleter ile Aristokrat

zaman harici herşey kâfiydi
aramak ve savrulmaktı sanki tabiat ana
şimdi ne zaman ne tabiat ana
hiçbir şeyi aramaz oldu özlemi aşmak
sen beni aştın ben seni özlem hepimizi
sonuçta aşmak bile anlamsızlaştı
hiç ayrılmadığım uzaklık bile

aslında her zaman hazırlıksızdım
sevilmeyi istemeye
dönmeyi isteyeceğim bir yer yoktu
birikimli bir ölümdü intihar
hiçbir şeyin birden bire olmayacağı gibi
aşk da olmazdı elbet
ile’li aşkların yakıcı masallarına inat
proleterdi aşk/ım
ölümse
aristokrat

ucu açık kalmamalı sözlerin
sesin açılmamış bir kurşun kalem gibi kalmalı
gönül defterimin arasında
suskunluğun yetmeli özgürlüğüne acılarımın
bir tek sözcüğünü bile duysam
incinir diye düşünürüm sesin
korkmuyorum bana inanmayacaksın diye
yorulmasın diye düşlerin
susuyorum
gösterişsizce

ben sevdiğim zaman başlarım her şeye ihanete
doymak bilmez hiçbir yalnızlığa sensizliğim
ve hiçbir çıldırma anını kaçırmaz sevgim
durulsun diye yüreğimin paylaşma heyecanı

ölmeyi biliyorum
ağlama
kılı kırk yaran çelişkiyi öğrenmeden
gelmedim sana
anlayana kadar gittiğini
bendeki kendine
kendindeki bana

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir