Kar düşmüş ak saçlarıma
Gün kurşuni bir bulut sanki;

Elemli,
Sıkıntılı...

Tan vuran sabaha,
Patladı patlayacak,
Tıpkı benim gibi.

Bulutun sıkıntısı içindeki acı sancısı,
Benim ise sıkıntım;
Ta içerimden derinden,
Yüreğimden.

İçimdeki bitip tükenmek bilmeyen,
Ona olan sevgiyi anlatamamaktan.
Ondan uzak buralarda durmaktan.

Bulut,
Damla damla damlayan,
Yağmurlara gebe.

Bense umutlara...
Ben ise sadece sana...

İçimdeki hasretin canımı yaktığını,
Yeryüzündeki en büyük acı olduğunu,
Nereden bilebilirdim ki?

Sana,
Yüreğine bu kadar yakınken,
Bu kadar uzakta durmak olduğunu.

Ah bir anlayabilsen beni,
Buğulu gözlerini açıp bir fark edebilsen,
Seni ne kadar çok sevdiğimi.

Ah bir bilebilsen,
Bir görebilsen,
Bir anlayabilsen...

Açtım ellerimi sana Allah’ım,
Sen bana yardım et.
Çıkmaz sokaktayım,
Dengem yitik,
Aklım kaçık.

Sensiz kalmak,
Sensiz nefes almak düşüncesi,
Yakar beni gün be gün,
Biraz daha öldürüp,
Yok ediyor beni.

Biliyorum,
İmkansızsın bana
Hiçbir zaman olmayacak benim,
Sadece bir düş benimkisi...

Ama olsun be zalim,
Sensizken senin hayalinle yaşayabilmek bile öylesine güzel ki...

Açtım ellerimi yalvardım,
Allah’ım ben sana,
Bir de gerçek olursa bu dileğim,
Dünyadayken cennete girmeye,
Dayanır mı,
Bu yüreğim?



Yusuf Türkmen