Çok bekledim...
Bekledim !
Baktığım kapıların ardından ansızın çıkıp gelmeni,

Her dakika belkiler geçti aklımın tavından,
Her saniye yeni bir keşke!
Dedim kimse duymadan...
Ama gelmedin...

Korktum!
Kapının bir ömür çalmayacağından,
Vuslatın koynunda yolunu gözleyeceğimden,
Değil de...
Hala seni sevdiğimi,
Hala sana deliler gibi aşık olduğumu
Ve bu korkunun beni anlamsız meçhullere saldığını,
Bilmemenden korktum....

Biliyorum,
Bilmiyorsun gerçeğimi
Ama artık korkarak seviyorum seni ,
Ve hala bekliyorum...

Sayısını unuttuğum,
Beklediğim günleri biriktiriyorum avuçlarımda...

Her sensiz;
Gözlerim gibi kısılan kaybolan aya
Ve her sabah uyandığım yeni güne,
Senin adını veriyorum...
Gidişine yüklüyorum bütün gelecek yarınlarıma...

Hala seviyorum ve yeniliyorum artık...
Düşündüm!
Bundan sonra seni beklemenin,
Bana seni geri getirmeyeceğini ,
Ve vazgeçtim artık beklemekten seni
Yalnızlığım da içimdeki senide
Alıp gidiyorum sensiz,
Ve talan bu şehirden.

Olurda düşersem en güzel düşünden aklına,
Beni uzakta arama,
Yazdım bu şiirle birlikte vasiyetimi ,
Geride kalanlara!

’Düşsüz şehrimin kimsesizler
Mezarlığına gömsünler beni’

Diye...