/...Ansızın düştün koynumdaki yalnız gecenin ortasına,
Kara bulutlar kaplandı yüreğimdeki sevdama,
Çaldığın ve sonra yalnız bırakıp çekip gittiğin ,
Giderken götürdüğün kalbimin!
Sensiz yüreğimi mavi diye boyadığın kanayan gizli yaram! .../

Sensiz ben!
------------------------
Ağzımı tıkayıp,
Boynumu büküp,
Ağladım ...
Ağladım...
Ve sessizce hıçkırdım,
Sensiz gecelerce ;
Neden diye!...
Diyemedim ki hiç...
Hak etmedim ,
Ben bunu!
Diyemedim işte;

Bekle,
Gitme diyemedim!
Gidersen yıkılır bu şehir,
Yıkılır bu çınar diyemedim işte.

Öyle bir bağladın ki kendine
Ve öyle bir gittin ki benden,
Harabeye çevirdin bastığım kuran toprakları
Sensiz koydun beni buralarda....

Utandım yüzüme bakan aynalardan,
Utandım beyaz sayfalardan
Ve utandım hatırlanmadığım,
Sensiz bir gecede unutulmaktan..

Senden öğrendim;
Nasıl avutulurdu yalnızlıklar içindeki karanlık?
Nasılda yaşardı isimsiz mezar taşları olanlar?
Bahçede çiçekler nasıl solardı?
Bir ölü nasıl yaşardı?
Öğrettin!

Şimdi ise sadece göz aşinalığımsın!

Sabahları güneş okşadığında gözlerimi,
Süzülen yaşlar eşlik ediyor yalnızlığıma,
Bir türlü kabuk bağlamıyor derin yaralarım.
Ne bileyim işte!
Bir delikanlı ağlamaz bilirdim.
Meğer se ne çok yanılmışım.

Hayattan koparıp attın ,
Kalbinden söküp attığın gibi.
Al gerdanını düşlerle bağlıyorum şimdi rüyalarımda..
Kabuslar görüyorum ben yokluğunda...

Korkma gelmem artık sana bakma acılarıma,
Hüzünlüyüm ama bakma işte;

Ölülerde yazabiliyor sevdiğinden ayrıldığını,
Onsuz hayatın hiç bir şey olduğunu.
Yani kısacası ölümün edebiyatı yapılmıyor!

Doğuştan alnımıza yazıldığı gibi durmuyor kader,
Yazdıklarımdan çok,
Yazamadıklarımdayım ben şimdilerde.

Kalemim bile korkağı olmuş sensizliğin,
Sensizlik kor,
Gel artık bana!
Demek ;
Zaten ölüm bana.
Sen en iyisi...
Al yalnızlığımı ört üzerime...
/....Ve iki dudağının arasındaki dilinin ucuna kadar getirip sustuğun şiirler kaldı maziden arta, belki ben hiçbir zaman duyamam olur ya, sen gene de dinle beni ve sende kalan ’biz’i ömrünce unutma.../



Yusuf Türkmen