Ayyuka çıksa da kelamım,
yine de küs sana hala kalemim ...

Sen bana aldırma,
Bana verdiğin her sözü yeminim bildim
Ben bu sevdada;
Açmamış tomurcuklar üstüne yemin ettim.

Şimdi;
İçimi titreten adını ,
Kara kaplı gönül defterimden sildim
Bir daha adını anarsam,
Kapı eşiğinde kurşuna dizilmektir yeminim!

Sen bana gelmeden,
Gökteki melekler inse bir bir yere.
Bedenim, hududuna serilse.
Üzüm gözlerinin önünde çarmıha gerilse.
Ve ;
Gözyaşlarım varsa Arş-ı alaya
Hırçın sellere karışsa.
Bakarsam dönüp de senden başkasına;
Assınlar Beni!
Ey yar!
Seni ben ezberim bildim.
Bundan sonra istemem,
Olmasın kalbinde yerim
Ben seni böyle bilmedim,
Sana ben ’ Ebedim’ dedim.

Acemi bir yürektim,
Vefasızlığından çıkacak acımı göremedim,
Şimdi sana yemin ederim!
Dönüp yüzüne bakarsam;
Düş şehrinin meydanına,
A s s ı n l a r b e n i


Yusuf Türkmen