Sen bana erken, ben sana geç...
Zamansızız işte. ne yapsak yetişemeyiz,
Bekleyemeyiz birbirimizi…
Bir kucakta aradaki mesafeyi sarabilir miyiz?
Karşılıklı açsak kollarımızı, ben ileri sen geri adım atabilir miyiz?
Zaman beklemez ki bizi.
Zaman silemez ki yaşanmış seneleri!
Ben senden birkaç seneni daha isteyemem.
Başını kuma gömüp beklemeni söyleyemem.
Yetişemem de ne kadar yorulsam, ne kadar koşsam!
Saatlerimi ileri alsam da kalbimi yakalamaz yelkovan…
Takvimleri kovalasam, yaprakları yetmez!
Benim her yaprağı koparışımda,
Senin bir yaprağın daha sararır,
Ve sonbahara yenik düşer.
Ben yırtıp attıkça,
Senin sayfana gelmeye çabaladıkça,
Belki sararmayan yapraklarını da dökerim, zarar veririm sana.

Düşünüyorum,
Tutsam şimdi ellerini,
Göz göze geldiğimizde benim gözlerimde yansıyan senle,
Seninkinde yansıyan ben aynı olacak mı?
Yan yana zamana baktığımızda, belki aynı şeyleri göreceğiz.
Fakat sana etkisiyle, bana tesiri aynı mı çarpacak yüzümüze?

Aslında ne kadar isterdim; “evet, aynı, aynı, aynı!” demek!
Ben değil miydim mevsimleri kovalayıp sonbaharı bekleyen!?
Dökülmüş sarı yaprakların, kucak kucağa
Yukarıda kuru bir ağaca baktıkları sonbaharı görmek isteyen!?

Ben aslında sonbaharın umudun bitişi değil,
Doğuşu olduğuna inandım hep.
Çünkü gördüklerimin beni yanıltmaması hoşuma giderdi.
Gözlerime aldanmamam!
Çünkü biliyordum tekrar yeşerecek o solgun çevre!
İşte onun gibi belki senin çehren de benimle yenilenecek?

Gördüğüm; her gün biraz daha kuruyup,
Dalları kırılan, ayakta çürüyen cesetler.
Ne kadar imkânsız gibi görünse de,
O ölü sahnenin bir zaman sonra, bakmaya doyamayacağımız bir güzellikte, yeşillenmeleri şenlenmeleri,
Bizimki de öyle görünüyor olamaz mı?

Ben yaprakları koparırken;
Zaten istediğim sonbahara yaklaşıyor olacağım!
Benim sevdiğim gibi, onu beklediğim gibi,
Beni seven, özleyen, kendinde beni yaşatmak isteyen,
Sonbahara ermeyecek miyim?
Ne zaman eskidim ki ben onunla?
Ona kucak açtıkça ben de çürüdüm mü?
Ona benzedim mi?
Hayır!
O bezedi beni doğasıyla,
İçimi okşadı hep, hoş bir eda bıraktı damarlarımda.
Ben kaybolup gitmek istedim yaprakların arasında!
Tebessümler bıraktı dudaklarımda,
Kalbimde hazla, mutlulukla!
O neşe buldu benimle, ben huzur buldum onunla.
Duruldu azgın sularım onun sakinliğiyle.
Zaman geçmeden o “son” bahar olamazdı bir de…

Gözdenur ECELLİZZ
07.eylül.2008