Neden kaçıyorum yazmaktan bilmiyorum?
Aklıma gelenleri unutturuyorum kendime sürekli.
Karmakarışığım! Çabaladıkça dolanıyorum, kendimi boğuyorum!
Kursağımda düğümler çoğalıyor, büyüyorlar.
Kalbim kaldırmıyor artık beni, normal seyretmiyor.
Her saniye yorgunluğunu göğsüme baskı yaparak bildiriyor bana.
İşte yine aynı…

Anlamıyorum onu artık, dinleyemiyorum.
Sadece dolandıkça dolanıyorum.
Parmaklarımı ellerimle kontrol ediyorum.
Ellerimi bileklerimle tutuyorum.
Bileklerimi dirseğimle dizginliyorum,
Dirseğimi ise omzumla kaçırıyorum.
Ve kalbimi mantığımla vazgeçiriyorum.
Uzaklaştırıyorum ayaklarımla kendimi,
Vazgeçilmeli olanlardan.
Kaçırıyorum irademle gözlerimi.
Kendim kendime çektiriyorum.
Kendim kendimden kaçıyorum.
Baksana mezarlık oldu bu kalp!
Cesetler, cesetler, cesetler…!
Soğuk, ruhsuz, kimliksiz…
Mezarlık gibi sisli, siyah, mağmum bir kalbe sahibim artık.
Sayenizde… Sayemde…

Her şey senin yüzünden, gelenler, gidenler.
Kendimle ayrılığım senin elinden; üşümezliğim, dengesizliğim.
Terk edişim ölüm isteyen gözlerinden; tereddütler, eksilmeler.
Susmalarım konuşan dilinden,
Seslere düşmanlığım başlar sessizliğe bürünmekten.

Öyle bir sussam… Bütün seslere inat!
Bütün seslerin aksine kendime içimden bile cevap vermesem.
Öyle bir durulsam… Hareketlere düşman,
Durarak yorulsam.
Duru durgunluklardan uzak
Suskunlukla bakan gözlere bakışlarımla öyle bir konuşsam!

Şimdi konuşan benim susan onlar,
Görünenler yanıltır çoğu zaman.
Mecaziyette birleşen manalar,
Anlamsızlık uçurumundan tırmanır.
İçeri çıkarım, dışarı girerim.
Tırnaklarım düşüncelerimi tırmalar.
Varlığıma yokluğumla oyun kurarım.
Kuralları afallamalarım koyar.
Onları çiğnemek uymaktır.
Oyunlar da senin samimiyetsizliğinden,
Kurallar bencilliğinden!

Zorlama! Yanlış anlayacaksan, anlayama…
Anlatmamalarını sevdireceksen, konuşarak sevdirme!

Bütün bunları yaparken unutulmayacağını düşünerek yaşayacaksan,
Hayatını böyle sürdüreceksen;
Sen değil hayat sürsün sürdürmelerini.
Sen değil, hayatın sana son versin!


2008-Eylül-08