Kirlenmiş bir zamana, boyun eğip durdukça,
Günahın çukurunda, boğulur insanlığım
Her arzuya kapılıp, zevk ile kudurdukça
Günden güne artıyor, içimde karanlığım.

Zaman meydan okuyor, güvendiğim zekâya
Ruhumun üzerine, musibetler yıkarak
Gençliğimi savurup, bilmediğim semaya
Hayalimde kurduğum, arzuları yakarak.

Durmadan çekiliyor, dizlerimden dermanım
Kuvvetimi kaybettim, direnecek azim yok
Ne yapsam kar etmiyor, boşunadır fermanım
Şu düştüğüm halime, kalan zaman bile çok.

Bir zamanlar kükrerdim, bükülmezdi bileğim
Yan bakanlara yürür, atardım bakışımı
Korkuyu saldığım gün, kavuşurdu dileğim
Keşke bir görseydiniz, o şekil akışımı.

Kanayan bu ömrümü, boş nefsime borçluyum
Gözlerim uyanmadı, bu yalancı uykudan
Ben Tanrının mı yoksa şeytanın mı kuluyum,
Aklımı hep kaçırdı, bir incecik kuşkudan.

Hangimize güldü ki, bu yalancı yaşamak
Toprağa döküldükçe, aralandı perdemiz
Nafileymiş hırsını, sonsuzluğa taşımak
Vuslat anı geldikçe, yaşayan bir erdemiz.




Nevzat TAŞKIRAN
11-02-2010