Ruhumun merhameti semaya yol verdikçe
Gözlerimin üstüne tatlı bir his çöküyor
Kalbimin her atışı içimde eridikçe
Zaman denen mezarı yalnızlığım döküyor.

Karanlık ufuklara hiç tahammül edemem
Fikrimle uyuturum şeytanın cürettini
Zedelenmiş bir aklın arkasından gidemem
Sabrım ile çekerim zamanın külfetini.

Tabiatın çizdiği cazibeden uzağım
Saf duru güzelliğin ihtişamı savursun
Mana derinliğinde titrerse gönül bağım
Zevkin saatlerinde işleyen zaman dursun.

Şehvetin ışığını mabedimde yakmadım
Yaradan sevgisiyle besledim hayalimi
Şaşalı bir hayata özenipte bakmadım
Bu boşlukta doldurmadım zaman denen çilemi.

Kuşların lisanını hüzünle dinledikçe
Makberin tesirinde mıhlanıp kalıyorum
Acının haykırışı bağrımda inledikçe
Tarifsiz azaplardan nasihat alıyorum.

Pay edildiğim zaman hayran değilim sana
İster saraylar kurdur ister parlayan mekan
Donattığın dünyadan günahın kalmış bana
Nihayetinde yine benim sonsuza akan.



Nevzat TAŞKIRAN
14-04-2010