Sayamadığım kadar çok köşeleri vardı düşüncelerimin
Her birini törpüledikçe yaşamaya alıştım
Acıya acıkmak böyle olmalı
Dengesine bağlanamadan asılmak yinede
Sıkılmış posasında oynamak
Ruj sürmek düşüncelere
Rimel çekmek ağıtlara






Akışına kapılmak gerçeksizliğimin
Sızlanamadan omzunda uyanmak böyle olmalı
Gereksizliğinde dünyanın gerçeğini toplamak
Kapılmak derinine köşelerimin
Sitemsizce çektim üzerine mil
Yok denen yokluğa sarılı deliliğim
Divane yanınla acısız dilim dişsiz dikişsiz
Kulpunda saklandım hasret demliğimin
Sarhoşça süzülsün içime ışığın söndürmezsem canını namerdim




Köşelerimi törpülüyorum acısızca
Uzağım şimdi ne mest olurum ne de duyarım yalvarmaları
Düzenine sövgüler yollayacağım
İçime okunu saplayan bütün hayasızlığın





Kessinler etlerimi kör jiletlerle
Kurusun mürekkebi alırsa kendine kağıtlar
Üzerime dökülen yıldızları dizsinler ipe
Ay küçülsün gecelerimden avaz avaz
Güneşi söndürsünler ateşinden nefretler
Bir belirsiz köşede törpülendim ufak ufak
Biten gecenin sonuyum ben
Elbet arş da uyanılacak