Bir sabah çok erken uyandım
Bir sabah
Hiç geç kalmadığım hayata
Uyku tutmamıştı nedense
Geceden kalma gözlerimi,
Üstüme birşeyler alıp dışarı çıktım
Hava biraz yağmurluydu
Usul usul çiseliyordu caddelere
Yağmur damlacıkları,
Rüzgarın yokluğunu fırsat bilip.

Sokaklar da pek kimsecikler yoktu
Daha saat sabahın beş’iydi
Yürüdüm biraz caddeler de
Kaldırımlar da ev,siz insanları gördüm
Yağmur dan korunmak için
Tenhalara sığınan.
Her zaman ki gibi erkenciydi işçiler.
Ve işçi çocuklar yürekleri sıcak ama elleri nasırlı
Yaşlarından büyük gösteren çocuklar,
Daha gün doğmadan düşmüşler yollara
Geç kalmamak için iş yerlerine
Sert bakışlar fırlatarak çevrelerine
Adeta dalga geçiyorlar yaşamla.
Birden benim de çocukluğum geldi aklıma
Bende sabahın köründe düşerdim
Yollara ekmek parası için
Az mı ayakkabı boyacılığı yaptım
Sırtım da dev gibi bir boya sandığıyla dolaşarak
Az simit satmadım bu caddeler de
Şahittir bu şehir bütün çocukların
Çocukluğuna,bütün çocukların
Çocukluğunu yaşamadığına.

Düşündüm biraz
Acaba biz bu ülkede
Kendimiz için birşeyler yapmışmıyız ki
Çocuklarımıza da miras diye
Geleceği vaatedelim,
Ne büyük bir yanılgı oysa
Biz daha kendimizle barışmayı bile beceremiyoruz,
Bu şekilde nasıl sevgi dağıta biliriz
yarınlarımız dediğimiz çocuklara...

Neyse çok konuştum
Yağmur da baya bi şiddetlenmiş
Bir an önce geri dönsem iyi olur
Yoksa enayi gibi ıslanacağım yağmurun altında
Daha saat sabahın beş’i.

Şimdi artık çocuk gülüşler de
Dağıtamıyorum kimseye
Büyüdüğüm bu şehir de
Bu şehir ki en çok o şahittir çocukluğuma...

Yaşar Çetinkaya
Malazgirt