...

Ellerin
Memleketimin kurak toprakları gibi,
Her dem kırgın yağmurlara,
Tepelerinden kar hiç eksik olmaz mı ana?
Gönlünde ki sırca köşk kaç kez yıkıldı,
Kim onarır yazgını,
Bundan sonra bahar uğrar mı dallarına!



Şimdi ana, aynaya her baktığımda,
Bahar ne zaman damlasa kırlara
Gözlerini görüyorum gözlerimde,
Sen gibi bakmaya başladılar,
Memleketim gibi, öksüz, öksüz ana!



Her bahsi geçtiğinde, ömrüne düşüşümün,
Bir sızı çöreklenir şurama, şu yaralı yanıma,
Keşke diyorum, hiç doğurmasa mıydın?
Akaydım özünden, düşeydim meçhule,
Gideydim seni beklemek için bir gül bahçesine,
Vermeden gül sineni,
Karışsa mıydım topraklara anam!
Doğmadan ölmek,
Doğup hergün ölmekten yeğdir be ana!



Merhameti de senden öğrendim,
Başkalarının dertlerine yanmayı da,
Bu yüzden ne güldü bu yazım,
Ne kapandı yaralarım ana,
Yaralarıma değsin ellerin,
Merhemim, şefkatin,
Sür, insan olabilmek uğruna açılan yaralarıma
Yaşım kırka değse de
Anladım ki senden gayrisinin ağıtları yalanmış ana!