Aynı ipte oynayan iki cambazdık
Bir ucunda sen vardın hayatın, diğer ucunda ben
İlerliyorduk mutlak bir denge üzerinde

Normaldi herşey karşıdan bakıldığında.
Yazıldığı gibiydi
Parklar,
Yapılar,
Oyuncular ve figüranlar aynı yerde duruyordu.
Yönetmenin “motor” sesiyle başlıyordu hayat
Oynanılması gerekenler oynanıyordu

Sabahları tıraş oluyor,
süt içiyor,
işe gidiyordum
Bir filmin ilk karesinde gerekenlerdi bunlar,
Kaçmaktı biraz gerçeklerden
Hayatın berbat sıfatından kurtulmaktı

Oysa sen farklıydın.
Yıllardır tanıdığım yaşama benziyordu yüzün
Hayatındaki boşluğu doldurmaya geldim diyordu gözlerin
Senin olmak için yaratıldım.
Adem’in sıkıntısını nasıl almışsa Havva
Geldim sıkıntılarını almaya

“Sol yanından yarattı beni Tanrı” diyordu dudakların
Sanıyordum
Korkuyordum…

Ötelerden beri bir duygu aslında.
Ulaşılamamazlık sınırlarının dışında kalan bir ülke
Çizgi film dünyasındaki olabilirlik
Harikalar diyarında sıkışan Alice’nin hayatı belki de

Kalbimin amirliği artıyor usulca gözlerimde
Geceyi bekleyen hüzün açığa çıkıyor.
Suya su,
hasrete hasret,
özleme özlem,
suça suç ve sebep katıyor boşluğum.

Darılıyorum kendime,
Küsüyorum öylece
Dolduramıyorum bu hissi.
Şimdi sonra olsa diyorum yahut evvel.
Uykuya yenik düşüyor göz kapaklarım.
Derin bir rüyanın girdabına çekiliyorum sessizce.

“Yağmur yağıyor ama mutluluk.
Sen varsın yanımda.
Titreyen göğüslerinin üstünde bir derin uykudayım
İpekten bozma tenin ninniler söylüyor.
Dudakların hazırım diyor kutsal ittifaka…
Bir derin rüyadayım şimdi
Uyandırma
Ne zaman gideceksin diye sorma…
Kalmak isterdim
İçinde sebebim deliler gibi tekmelerken bedenini.
Ve inerken yıldırımlar göğsümüze tek tek
Kalmak isterdim işte.

Sarılmalıydım belki sıkıca.
Korkma demeliydim.
Korkma
Diner şimdi bu yağmur…
O zamana kadar yanındayım korkma.
İstemiyorum bitsin…”

Ve gözlerim aralandı hafiften
Karanlık odamda duran takım elbiseme son defa baktım.
Zamana yenik düştü göz kapaklarım.

Rüyalarımda yaşamak üzere terk ediyorum seni...

Aynı ipte oynayan iki cambazdık
Bir ucunda sen vardın hayatın, diğer ucunda ben
Her şey normaldi karşıdan bakıldığında
Yapılar, parklar, oyuncular ve figüranlar aynı yerde duruyordu,

Ve yönetmenin “motor” sesiyle bitti hayat
Oyun bitti
Perde kapandı

Hayaller musalla taşında sönünce,
Sende kaldın bende öylece…



tAhmAz