/Sevincin kursakla teyellendiği sığ zamanlardayım
Gözyaşlarımı dinle şimdi,sancılı yanım/
…
..
.

Seni seyrederken ‘kesme bakışlarımı yarıda’demiştim
Seni seyrederken ‘gitme’
Sense,tüm söylenenlerin aksine düştün aynalarda/gittin
Çiçeği burnunda ‘hoşça kal’lar düğümledin nefesime
Bu yüzden bir isim bulamadım gidişine


Ardından
Zamanda zaman tanıyamadığım karanlıklar çöktü gözlerime
Akrebin zehrinde kan kaybetti yelkovan
Kalemin sen’li uçlarını boyayıp hayaline,kulağını çınlattım
Yokluğunun can çekiştiği dizelerde


Sonra sana adanan hecelerin üzerine düştü geceler
Karanlığın kıy(a)meti üşüdü avuçlarımda
Kifayetlerini yitirirken adına sıfatlık yapan kelâmlar
Bir bir kafiyelendi ;ayrılık dehlizinde nem kapan gözyaşlarım
Bir ‘sen’olup aktılar,bir ‘ben’ olup kanadılar


Anladım kanadıkça,gözlerini gözyaşlarımla kefenlediğim
Üç harfin katliamında,son kıyımıydım gözbebeklerinin
Şimdi
Bir şiir misali süzülecektin,hecelerinde sancılanan imgelerden habersiz
Bense seni yazacaktım;belki sebepli,belki sebepsiz
.
.

İntihar öznesi olacaktın,kalemin nişan aldığı cümlelerde
Gizlensende toplu ölüm gösterisi olacaktı adımların


/Ki;kurşun konmasaydı sen’i yazdığım kalemlerin adı
Kokmazdı barut,kokmazdı kan,kokmazdı şavk’ın/