Sen Yusuf değilsin olamazsın

Yusuf iffetti,

Yusuf namustu;

Yusuf vefaydı;

Yusuf erdemdi.



Sen Yusuf değilsin olamazsın;

Ondaki ’’aşk’’ vefalı, arlı idi;

Gömleği de arkadan yırtık idi.





Sen Yusuf değilsin olamazsın;

Onun içinin güzelliği yüzüne vurmuştu,

O, ışıktı, O nurdu, O huzurdu.



Sen Yusuf değilsin olamazsın;

Bu dünyayı zindana sen çevirdin!

Sen Yusuf değilsin olamazsın

Ama ben bir zaman öyle sandımdı.



Ben de Züleyha değilim,

Sevgim onunki kadar ölümsüz olsa da

Yırtmadım senin gömleğini arkadan.

Ama bekledim, onun kadar.

Yusuf kadar iffetli olmayan seni.



Gördüm yıllar sonra ’’Yusuf’’ sandığımı

Karanlıktı yüzü, simsiyahtı..

Hayalimde kurguladığımdan başka,

Şeytansı bir karanlık vardı yüzünde

Ama allak bullak, alt üst olmuş

Çarpılmış gibi...

Ve dedim kendi kendime:

’’Sana Firavunluk yakışır ancak!’’