Durmadan gökyüzünü boyar bulutlar
eteğinde sisler çalkalanırda
hayal meyal saklanır bakışları
yağmur içerdi gözleri.

alnına takılı boncuklarda salınır rüzgâr
işveli kadın gibi oradan oraya
acılarında kapanırdı akşam çiçekleri
koyu gölgeler seçerken yalnız yanına
görmesinler hüznün kahkahasını
duymasınlar sevincin ağladığını
unutma damlalar durudur
incitmez irisindeki rengi
soldurmaz sendeki resmin gizemini
Hermes yağmurlarını bıraktı giderken
belki de ardından ağlıyor gökyüzü
akarken ruhumuz ıslak zamana…

toprak kokardı sinemiz yaratılıştan
üstüne sarı bir çiçek açar mutlu sokulgan
otlar saklardı kayıp yanlarımızı
aslanağzında rengârenk bir tutku devşirmesi
durmadan söz saklardı çiğ damlaları
gözpınarlarımızın esrik yanlarına…

teni okyanus çalarken derinleşir sol yanımız
ellerimizde palet bulaşığı aşklar
fırçadan kalan son izde saklanır artığı
susmanın resmini yapar yaşamın yalnızı
onca öd çalıntısı kekre sıvanır yüzümüze
yeşil bir patlamadır çığlığın şarkısı…


deniz sürükler duyarlığımızı başkalı diyarlara
göçtür ömürde yaşanılan her sancı
iz bırakır uzvun herhangi bir yerine
çalarken kampana tınıları
daha kaç dilde imgeleşir aşk
kaç yokuşa çıkar bu yürek ağır aksak
sürüyor sürgününü ayçiçeği tarlalar
sarı siyahında kalan yemişte ayrılarak…

göllere akışız sürüklenen yaprak
sazlıklarda kalır canlarımız
ölüm her kesin kapısını bağlar
tutunur bir dalın kurusuna can salarız
nice sular akar köprülerden
elbet düş kurar fukara yanımız
özlem eker ölmeyen yanımız…

Neyleyim insan geldik ya, şiirde kaldı yaşayan yanımız…