bahanesi bol gönlümün
sen ki şehrimin bütün güzelliklerini çalmış bir hayalsin
biraz aşktan,biraz ayrılıktan geçer ömürlük yüreğin
N’olduğum aşikâr,kalanım bekleyenden ziyâde,zâif şimdi bedenim..

bütün sokakların bahanesinde cesaret aradım
hangi kapıda bir zekatlik borcum kaldı,nefsi armağandın,
ödeyemeden / aldın !

mûsikîleri duydum bir başıma,sığamadım müeyyed gecelerin karanlığına
nefes alıyorsam,bil ki sana ait rüyalarım var benim
bir şehrim,bir gözlerin
sönsün diye içimin yangını,
dul kalan aşıkların ağlamalarıyla yıkanır hüznüm
dirileceğimden değildir artık,
adını saklarım kazara kalbimde
öleceğimden de değil
kalbim adını taşıyamaz olursa,içimde bir şehir alıkoyar beni
işte o vakit,
geç olmadan ölürüm belki



son sözlerimi çalıyor bir sâzende
intihar susuşlarımın bestesini duymuyorum bile
çıldırmış olmalıydı notalar,nasıl delirmediler "sen" çalarken
hazanı yaşarken ben,nasıl da seni bahar yaptılar?
helalinden bir mısralık aşkı,
şairin eline sundular

zâhiri parmakların ucunda bir yağmur birikintisi
nerden bileceklerdi aşkı; seni,beni
ki sen daha farkında bile olmamışken
kar yağdı bu şehre,
üşüdüm şimdi

tüm şairler
tüm ozanlar
tüm dervişler toplanmış
zâhiri bir aşkı konuşuyorlar

daha sen bilmezken bu aşkı
bana düştü müeyyidesi,kâhrı
neyse ki vaktinde ölmüşüm
sende bir irfan olmuşsun
tefâhür eyleyip,zikretsinler şimdi