BU ŞİİRİ RAHATSIZLANDIĞIM ESNADA MÜDAHALEDE GECİKEN DOKTORA KARŞI DUYDUĞUM ÖFKEYİ ANLATMAK İÇİN YAZDIM.FAKAT DAHA SONRA ÇOK GÜZEL BİR İNSAN OLDUĞUNU GÖRDÜM.DIŞTAN GÖRÜNDÜĞÜ GİBİ DEĞİL HERŞEY.

Merhaba hocam;
Diyerek başladım söze,
Öfkeli suretimden
Fırlayan bakışlarımı,
Hafif kaba bir tonla
Ağlayan yüreğimden
Haykırmak istedim yüzünüze.

Bulanık havanın
Gözlerime kondurduğu
Kışın sertliği,
Öfkemle birlikte gerildikçe,
Ses tellerimdeki
Titreyen cümleler,
Sessizliğinde mahsur kaldığım
Güzel bir kişiliğin,
Sakin ve mütevazı tavırlarında
Eriyip gitti dört duvar arasından
Akıp giderek.

Hâlbuki kuracağım
Uzun cümlelerde,
Kırılan kalbimin
Sesini duyuracaktım
Karşımdaki insana,
O an beynime saplanan
Usulsüz parlayışın
Kurbanı olmaya
Hazırlarken kendimi.

Ayna da beliren çehremden
Göz kapaklarımın
Masumiyetini gördüm aniden,
Merhametim yine
Öfke nöbetlerimden
Yeni yetme hallerimi kaçırıp
Sakin limanlar açacaktı,
Cehennemin kıyısında
İhtiyatsız giden aklıma
Sahip çıkarak.

Beynimde dönen
Bu acayip çılgınlığın
Ve raks edişimin
Tersine dönme ihtimalini hesaplarken,
İrileşen gözlerimde
Başka fikirlerin refakatinde
Kızgınlığım şarkı söyleyerek
Yavaş, yavaş iltica ediyordu,
O münevver şahsiyetin
Kurduğu güzelliklerde.

Ne şandır ne şöhret,
Bana baki kalan duygu
İnsan sevgisidir.
İşte ruhumda yanan
En mukaddes meşale.


Nevzat TAŞKIRAN
29-12-2009