Yiğitti o,
Korkmazdı, asildi,
Keskindi bakışları…
Sahip istemezdi,
Asi köpeğiydi tüm mahallenin…
Aç gezerdi o, korkaklar çekilirdi kabuğuna…
“Hoşt” dedirtmezdi bir lokma yal uğruna.

İnsana sataşmaz,
Korkağa bulaşmaz,
Çağırana yanaşmaz,
Darda kalandan kaçmazdı.

Yıllar yılları kovaladı,
Çokları kayboldu mahalleden...
Kimi yaşlandı, dayak yedi sahibinden,
Kimi azarlandı miskinliğinden.
Bizim yiğit de artık yaşlıydı,
Yıllara rağmen de dik başlıydı.

Yeni biri geldi mahalleye,
Bizim yiğit gitti o bölgeye...
O verirse yemek yiyordu,
O derse “Gitme”, gitmiyordu.

Sevdi yiğit o insanın tavrını,
Değişti o kadar yılın huyunu…
İnat yaşlı bedenine,
Koşturdu hep sahibine.

Aradan geçti biraz zaman,
Sahip genç bir köpek buldu komşudan.

Bizimkinin, dik başlı olduğu günler geldi gözüne,
Hazin hazin havladı, başını dikip gökyüzüne.

Bir gün geldi şapkalı adamlar,
Baktı ki mahallede köpek avlarlar…
Lezzetli tuzaklar kurmaktalar,
Zehiri yemek diye sunmaktalar.

Sahibine şöyle bir baktı,
Sahibinin cevabı yerdeki taştı.

Gitti gözündeki yaşlarla,
Korkak köpekleri yolladı telaşla.
Baktı son kez sahibine acı duyarak,
Zehirli etleri yedi hayatı hiçe sayarak.

Vakarlıydı yiğit, can verirken.
Sır olmak istedi, karanlığa giderken.

Velhasıl, yiğitti köpek,
Yiğitliği bırakana dek…

cok güzeldi bastan sona bütün olarak güzeldi.cok etkileyen bir siir.
cok insan var ki yigit köpegin tirnagi kadar bile degildir.
cok ders veren bir siir cok yönden bakilir.
yüreginize saglik.sonsuz saygilarimla