“Git!
Haber vermeden,
Tek kelime dahi etmeden
Hadi git!”

Kırgın şair “git” diyor, belli ki birşeylere gücenmiş. İlk anda anlaşılan sadece o.

“Git ama üç nokta gibi...”

Neden üç nokta gibi acaba, üç noktanın şaire göre anlamı ne olabilir? Belki de gidişini uzat hemen kestirip atma demek istedi.

“Ucundan yırtılmış bir zarfın içine hapsetme beni...
Hapsetme ki,
Göğü görmeliyim, uyku bilmez geceleri....
Gözlerimin siyahına maviler sürmeliyim...
Ben yıldızlara parlamadan,
Ay söndürmeli beni...
Ve karanlığın fısıldadığı şüpheler öldürmeden,
Müphemlerde süründür beni....”

Mektubun ucu yırtılmış, tamamen açık değil, ama kapalı da değil. Bir umut beklentisi sezinledim. Belki kurtluş umududur bu, belki aynı mutluluğa yeniden kavuşabilme umudu.

Göğü görmeyi istiyor ve mavisini gözlerine sürmeyi. Peki neden gök, deniz de olabilirdi, ulaşılmazlık olabilir, şeffaflık getirisinde temiz bir aşk umudu olabilir. Yıldızlar parlarken ben yıldızlara parlamadan demiş. Şairin parlaması bana göre öfkelenmesidir. Parlayan yıldızlara bile düşman olacak kadar hüzünlüdür zira. Bu arada belki de hayran olduğu aydan medet beklemekte, öfkemi dindirsin demekte.

Bütün kötü düşünceler, illaki şüpheler karanlığın dehlizlerinden yükselir. Demek ki şairin şüphelendiği bir şeyler var, burada kıskançlık hissediliyor. Ölmek istemiyor belirsizlikte sürünmeyi tercih ediyor. Bu da umudun olduğunu gösteriyor herşeye rağmen.

“Ve bana ucuz ölümleri ısmarlamadan GİT!....”
Yine ölmek istemediğini tekrarlıyor.

“Aklım takılmadan hemen peşine,
Kapıları sert çarpıp yüzüme
Öyle git!
Adım dağılmalı yere,
Ve her adımda seni hatırlamadan
Unutmalıyım kendimi kapı eşiğinde....”
git derken aslında bir çığlık hissediliyor gitme dercesine. Gidersen parça parça olurum dercesine.

“Ama dur gitme!
İlk önce yerle bir et evi
Öyle git!
Hiç birşey yerli yerinde durmamalı,
Alışkanlığım tutacak olursa yersiz yere,

_____________Elimi attığım herşeyde seni bulmadan git!”

hatıralarında acı vereceğini biliyor ve hepsini darmadağın et diyor burada. Onu hatırlatacak hiç birşeye dayanamayacak kadar üzüntülü.

“Bileklerimi büküp
Duvarları yerinden söküp,
Öyle git!
Duvarları sök ki;
Beyaz bir Müsvette gibi durmasın gözlerimin önünde...
____________Gözlerim seni yazmadan ve çizmeden git!”

Şairin duyguları burada doruğa çıkmış, harika bir anlatım, zaten en çok burasını beğendim.

“Kapıları kilitle üstüme,
Öyle git!
Kilitle ki, feryadım kapı aralarından sızmadan,
İçin sızlamadan,
Beni ezip geçerek git!
’Gel’ demenin ağırlığında ezilmeden,
Sözcükleri boğazımda düğümleyip
Gözyaşlarımı çiğneyip
_____________Beni sessizliklere gömüp öyle git!”

Mektup içinden çıkmış bu sefer kapıların arkasında kalmayı diliyor. Belki içindeki darlığı dışarda da yaşamak istemediğinden. Belki de kalın duvarların bir mektup zarfından daha çok çığlıklarını duyurmayacağından. Tek sesin kendisine ait olduğu sessizlikleri diliyor.

“’GEL’ demeleri yasaklayan sen,
Ben yasağı ihlal etmeden,
GİT İŞTE GİT!!”

Anlaşılıyor ki bağlar tamamen kopmuş, “gel” kelimesi bile yasaklanmış, karşı taraf kararlı. Şair git derken bile sakın gitme diye haykırıyor.

Hazin bir ayrılık öyküsüydü bu şiir. Terkedilmenin verdği ızdırap her kelimeden ruhumuza akmakta. Zaman zaman özgün söyleyişler katarak şiirini zenginleştirmiş. Duygular dorukta, anlatım sade ve anlaşılır, yer yer ahenk sağlanmış, serbest bir şiirde olabildiği kadar.

Bana göre güzel bir şiirdi, etkilendim, hüzünlendim, yaşar gibi oldum.

Arkadaşımız şiirime bak deyince geldim sayfasına, bir baktım serbest bir şiir. Ben hece şiirlerin değerlendirmesini yapmak istiyordum, herkes gibi tebrik eder giderim dedim. Ama okuduğumda içinden çıkamadım. Kendi anladığım kadarıyla birşeyler yazmaya çalıştım. Yazarken gerçekten yaşadığını mı, yoksa çoğunlukla yaptığım gibi kurgulayarak mı yazdığını bilemem, öyle bile olsa başarılı bir şiir olmuş. Tebrik eder başarılar dilerim.