YALNIZLIK YOLU



Bin bir bilinmezliğin arasında bir yerdir orası

yer ve gök birbirine karışır orada



ufuk çizgisine yürürüm ben

çaresiz, suskun, sessiz



kaderimin bulutlara yazılmış

sisler arasında açılan kapısından

var oluşumun hikayesine yürürüm



yok oluşta’dır belki de o derin sır

yoksa ufuk çizgisinde mi’dir ?

kim bilir



yolumda bin bir acı

yol arkadaşıdır yüreğimin



kederli yüzler de gözyaşı selleri var

akıp giderken kapıldığım

alır götürür beni o kanlı göz yaşları

sürükler yoksulluğun, sefaletin en büyüğüne



çaresiz tükenmişliklerin derin acılarında

hepsi, her yanımda yolum olmuşlar

kan içinde insanlar

ölü kuşlar

kurumuş ağaçlar



hazin bir sonbahardan bir rüzğarda savrulmakta

kupkuru yaprakların her birinde

çaresiz bir yaşamın hazin hikayesi yazmakta

mazi denen o hem yalanı, hem de gerçeği anlatan



uzanan eller var

kopmuş bedenlerinden kan içinde



yağmur, bilmem ki hangi iklimden

alıp getirirken kanlı göz yaşlarını

sorgular yüreğim bu hazin acıları



ne kadar insanız ne kadar değil?

beynimde yankılanmakta hep bu soru



bir eli tutamadım

bir gözün yaşını silemedim



ben şimdi buna yanarım

yorgun bir ruhum, bitik bir bedenim

ağlamaklı bir hüzün şarkısıdır artık yüzler



ben de ne yazık çok yazık ki

ağlayan bir yüzü güldüremedim



ne kadar insanım ne kadar değil?

Çaresizliklerdeyim ben de bu yolda

kan içerisindeyim



Uzatırım ellerimi uzanmış ellere

Yüreğimde dokunaklı bir derin sancıyla

yürürüm her an daha da bir kanarken yüreğim



Çok mu zor olmalıydı

birazcık da olsa insanca bakabilmek bütün bu acılara

Böyle çaresiz mi olmalıydı ?

bunca insan, yaşam, yaşanmışlıklar,

bunca anılar böyle mi olmalıydı ?



bu yolun sonu nereye çıkar bilmiyorum ama,

yürüdüğüm bu acı, kan ve göz yaşı yolunda

niceleri hüzne yenik

niceleri sefil

niceleri paramparça

her bir parçası bir kenarda

inlemekte acı içinde



yürümek istemiyorum ben bu yolu

üstü kalsın be hancı

üstü kalsın

parçalandım ben bu yolda



ağalarımız paşalarımız yürüsünler

bu yolun sonu her nereye çıkıyorsa



ufuk çizgisiymiş

ya da kader çizgisi her ne ise

bunca acı, hüzün, bunca gözyaşında ben kayboldum

her bir parçam’da bir başka yaşamın izi

her hücrem’de bir başka acı var artık

hepsi hepsi tozlu raflara kaldırılmış birkaç anı

yaşanmış bunca hüzün mevsimi



işte ben ,

bu yolda, yalnızca hüzünler’den arta kalmış

kurumuş bir sonbahar yaprağına yazdım hikayemi



bir varmış bir yokmuş

hep acı, hüzün, gözyaşı arasında yürünen bir yol varmış


kimi görerek

kimi duyarak

kimi yaşayarak anlarmış

bu yolun nereye çıktığını



kimi de, çok daha sonra anlarmış

sevginin, şefkatin, aşkın

hele ki insanlığın ne olduğunu



bin bir ümit ile belki

ufuk çizgisine ulaştığında insan

yalnızlığın ne olduğunu …





Mert YIGITCAN

Maltepe / istanbul

07 aralık 2009



toprak olduğunda , toprağı anlar insan ;

ve insan olduğunda da insanı …


*

Mert YIGITCAN