döndüğünde göğsünde derya kıymık ayıklamalarım
bir baharın koynunda kırgın kuşları ağırlamaktayım
bil ki yokluğun varlığına ayna tutar her sabah
ikisi de hararet…

sen gidersin
yokluğuna sarılır kapıda sararan bekleyişler
vuslat salıncağında uçurum büyür
acıma sancın karışır

kutsal ocağın nöbet tekerrürlerinde dudaklarını ısıtan
hayalim vurur dağlara bilirim
göğsünde yorgun adımlar sayıklar bizi
yumruklarında nasırlaşır
gece sayıklamarında ruhuna ettiğin eziyet
zihnin kölesi ayaklanan isyanımız

gülün bülbüle çilesini yeşerten Gülizarlar
adak verdiğimiz hayatlar çınarlardan beslenen asırlık susuzluk

ustura sırtında ayrılmaktan uyuşmuş hücrelerimiz
mahşere umut besler çaresizliğimiz

düşürdüğümüz gölgelerden çıplak teslimiyetimiz
olmayacaktı
bize benzeyen çocuklarımız

susuz duraklarda çatlak dudaklarımız
kanarcasına çeşmeler
ana koynunda üvey yaramız

kınası yakılmışlara içe dönük hasetlerimiz
yakacak yazgı ipe çekerken ateşi dualar

ve biz dimdik başımızla eğildikçe yastığa
uslandıramadığımız acılarla küçüleceğiz gövdemizde
dikenlerini ayıkladığımız yollarda kollarımızda el
hissiz öpüşmelerin
aşksız meyvelerine aşkla bağlı
ellerine bıraktığımız hayatın muştu

kurban ruhumuz ki doyumsuz
affetmeyecek sunulduğumuz sunaklarda bizi
dokundukça tenimize yabancılaşan sevişmeler
susarak kabullendiğimiz her şey günahlarımızı kanatan kırbaç

yüzümüzden düşürdüğümüz anılar asacak bizi çarmıha
cesaretsizliğin kara adımları düşerken peşimize
dilinde türkü içimi yakan ayrılık

ben sana kırıldım aynalarda boy gösterince kardelen
özünü döktüğün yüzünde
ben kurumaya yüz tutmuş dalın
yeşertmek istedikçe dokunuşların
nasıl bir dehşetti karşımızda duran
gecenin gözlerime vurduğu

her şiirde sana soyunan
dehlizlerinde boğulurdu imgelerim
içimden denizler göçerdi
bir tek sende közdü sevdaya ağlamalarım

yitirip umudunu yağmurlardan
kesildiğinde vuslata çabalarım
bil ki; bütün kuşlar ölmüştür penceremde
güneşse sana vurgun doğmaktadır hâlâ sabahın yamacında...

Sude Nur Haylazca