Tanımsızca Susuk

otlar kokmadan gel
kırağı düşmeden
sabah mahmuru yapraklara
gece nazlanmadan
gök
mavisiyle gülümsemeden
gri şoseli sokaklara
serçeler dallarla yarenliğe başlamadan
sarhoş kanatlaryla
sen
ilk ozanın son sazı
son şairin ilk dizesi
ilk ütopyanın son ümitsizliği
ilk ümidi son eylemin...

hiçbir şeyi düşünmeden
gel
herşeyi göze alarak
ilk sonsuzluk gibi
herşeyi düşünerek
korkmadan hiçbir
son
sonlanıştan...

suçsuzca ölmeyi istemek gibisin
tanımsızca susuk
ben gördüğüm her boşlukta sonsuz
her yalanda ilk kendine ziyan
son doğruda gel

her yanım pazarlıksız
ötelemesiz
cehennem kıskacı
viran mı viran
ilk varoluşumda gel yeniden
son kez ölmem üzere
gözlerinin demlenişine

karanlığın buzulluğunu
kör bir bıçak gibi kesişine
hayran
ellerimin çaresiz yorgunluğunun
dokunduğum herşeyi sensiz yorumlamaması
ilk dinlence gibi gel
ağlıyorum
asit döküyor türlü şekilsiz
içimin bol yıdırımlı gök gürültüsü
ilk hava açıklığında gel
son kez beraber sayalım
yalnızlığımıza kırmızı çoraplı kız çocukları taşıyan
beyaz köpüklü bulutları...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir