Bilmem,
kaç sene önceydi henüz
Güneş, Sovyet semalarında belirmemişti
Ana rahmi gibi sallandı sanki toprak
önce

Sonra çığlık, kıyamet…
Ve derken böyle
Doktorlar şaşkın önlükleri içinde
Zira gri ve lanetli bir çocuk
göğe yükselmekte

Anası-rahmetli- hayırsızdı,
Çocuğa bakamam, diyerek başından attı
Çocuk; farkında olacak ki
Gözyaşları içinde oradan uzaklaştı

Damla damla yağdı ölüm
Karadeniz’deki bir çorba kâseye
Ve de Avrupa’daki karlı tepelere
Hayliyle,
Duyuldukça namı
Herkes korktu, lanet etti ona
Çocuk gene ağladı,
gene kaçtı

Bi çocuk hiç sevilmez mi yahu
desen de
Sevilmez,
Çünkü bu bereket değil,
Ölüm getirdi ne yazık ki

Kovaladılar onu, iş başa düştüğünde
O; dayanamayıp saf toprak anaya sığındı
Ve de ondan sonra doğar oldu bebekler, kolsuz
bacaksız
Çay tatsızlaştı…

O bebek ki tam öldü derken,
Binlerce rahme saldırdı kıskançlıktan
Ve o bebek;
Hiç ama hiç sevilmeyecek
Zira babası bir ihmaldi
Anası ise Çernobil