Sen giderken
Binlerce Kerem aktı gözlerimden
Kuşlar düştü, kanadı kırık
Kırıklar oluştu güneşin yüreğinde
Işıklar ağladı karanlığın içinde
Sen giderken…

Tarihini inkâr etti aşkın kitabı
Bütün şehirler bütün şiirler ağladı
Renkleri meçhule karıştı güllerin
Rüzgârlar ağladı önünde küllerin
Sen giderken…

Kaç uçurtmanın ipi sıyrıldı yorgun ellerden
Kaç el, gitme deyişe uzanırken
Yandı umursamazlığın alevlerinden
Belki de bu yüzden
Ölmüş bir yüreğin “faili meçhul” sebebinden
Aşkın parmak izi alınamadı
Ve cinayet bana yüklendi
Sen giderken…

Sonsuz bir hükümdü sonrası
Aşksız bir iklim
Yüreğim kanarken, çaresizce düştü ellerim
Sonra sustu dilim
Bakışlarıma ölü serçeler
Serçelerin kanadına solgun mısralar
Mısraların sonuna bitimsizlik ünlemi kondu

Ölüm fısıldadı kulağıma
“kendine iyi bak emi”
İşte tam o an
Kirpiğimin ucunda ki katreydi yaşamak
Tutamadım düştü
Ve yüreğim, kapadı gözlerini
Sen giderken…


İHSAN TURHAN