aman(ı) bildin mi kalbim ?
şimdi suya salınmış izimle
düşen takvim yapraklarından habersizim
günü açarken, dudaklarımdaki sus ile
güneşin yüzünden, karanlığı içerim

derman sarmaz bedenim(i)
ne alır ne satar artık gönlüm

bir görüş günü gibi kısacık
bir önceki günden
açışı görülmeyen tomurcuk
olmayacaksın bahçemde bundan böyle
yolculuğumuz, artık farklı yönlere

gözlerinin gizini çözmenin
çok uzağına düşüyorum
sana bırakıyorum her şeyi
yalan mevsimlerinden çıkarken / bir deli cinneti
yalnızca / senden aldığım
hangi günahın yüzünü örtmeli şimdi
nasıl adam etmeli bendeki beni
bu suskunun dilini nasıl çözmeli ?

bir yolcunun hüznünden sökülüyor
içimdeki kaldırım taşları
akşam nöbetlerine yazılı
soluksuz eğreti duruşum

peronda, hüzün dağıtıyor bütün bakışlar
günceme düşen ateş çiçeklerini soluyor
ellerimde sallanmayan mendil
ve yazılmamış boş sayfalar(la) kalıyor(um)

bir gömüde gizli her şey, yeri bilinmiyor
bir çavlanın sesinde iç çığlıklarım
yoksul günlere yürüyorum şimdi

güzdü gelen
istemeyerek de olsa
giysilerinden soyunuyor ağaçlar
belki bir kış uykusunda sıcacık
belki, üşüyerek geçecektir zaman
aşkın sırrına erilmiyor tabiat gibi
ki, teslim olmayacak kadar kendimdim oysa…

Hâdiye Kaptan

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.