hayrettin taylan


lavın sözlendiği yeni aşk ateşimde faylarım hatalarıma döşeli
firavunların piramitlerden daha tarihsel geçilmezlerin varmış
vivaldi çaldı alıngan damarımda
gözlerin kapalı olmalı ömrün orta istanbul’unda
dede efendi ’den bir sen aktım meyillerine
herkes benimde çaldı,notalar senden

gözlerin ela olmamıştı bu kadar
sözlerin bela olmamıştı bu kadar
aşkın a’sındaki harfe dünya oldum döndüm kalbine
felsefesi ben olan kendi sevme hünerimin rüzgarıyım
hayalindeki güneş kadar yakıcı değil ışıksız kalışlarım
bakışımın son hışmında hevesim kurtlanır
nefesimin canında can kırıkların mutlanır
aşk kendi tepesinde kar olur ,yar olur
tutkunun gülümsemesi har olur sana
ermişin hırkasındaki nakışlar beni anlatamaz bilesin
dilde kelepçelenmiş gidişlerin tümcesine yüklem sensin
yürekleri yüreklerine ulanmış en aziz sevginin rengiyim
aşkı açık ömrün seferine umudum var
iki duygu arasında hükmünü akıtan vuslatın şelalesisin
bense en dipte dev kazanın oluyorum göz pınarlarınla
bu yüzden yaram ile yar arasında hep susmayan aşk var