hayrettin taylan

uzanmış  bir insanın tomurcuklarında güllenir günüm
gökkuşağına kuşak bağlar bağımsız bağlanışlarımı
ben dağım,ben ağım,ben köküm soyut buluşmalara
aşk yuvası yapabileceğin dal ol kallarımda
Ben-ile sendeki BEN arasında benim kanar
sen ile sendeki sen arasında gönül ocağım söner
Varlığın var değil,yoklar beni şobelendiğinden beri
keşfine gittiğim özün sözünde güzeller çıplak gezer hazımda
sarhoş olmayı göz pınarında alışmışken
şimdi hangi nota tuşlayabilir bu bitişleri
şimdi hangi ensturman ruhumu tam sensizlikten çalabilir
Bedeninde yazdığım destanları hangi mit silebilir epik yatağımdan
Yokluğuna alıştırmalar yaptım dersiz sensiz kitaplarda
yalnızlık kendi gazelinde medsiz ve hadsiz
giyilmiş bir güzeli çıkardım üzerimden
gelmiş geçmiş demlerin buramlarında buhurlarım yüceldi azizeliğine
benim günahlarım seni azize kılmaz gülüm
oysa sen azize olarak gittin elazizli’den
sevda tutulana kadar ayında tutulacak seni unutmak
mutlu olamanın göktaşları düşecek yaralı yüreğime
baharlar geçmiş aşklarımın içine
içim içlenmiş içine
son göz yaşlarınla kaç mevsim yeşerir sevda filizim
Hiç _ birin içinde SEVDA ARTIK bir ..
- bu yüzden geçmişe , şimdiye ,geleceğe dair teğetlerim var
Sevmişsen bir kez, dünya dönüyor gülüm
gitmişsen dünyanın sonu çokta gelmiştir
ben şimdi cennetinde yalnızlığımı çıkarmadan
bitmelere ulanan yaşamın suyunda damlayım yeni aşka