Gel...
Korkulu rüyalarınla gel bana
İçinden çıkılmaz kabuslarınla gel
Canın sıkılır, fikrin bozulur…
Doğruya yönelirsin,
Ne yaptım ben’lerin içini kemirir,
Belki bir umut dersin…

İşte bir kendini kaybettiğinde,
Ve öteki kendini bulduğunda
Biri ise bıraktığın yerde
Ve dualarının kabulünde
Özleyen hep özlediği yerde
Belki seni kabul eder de..
Sen yine de gel!

Umulmazların eşiğinde
Uçurumun bitişiğinde olsan da
Düşünme gel,
Kıyılmaz yüreklerin başında
Gençliğinle affedilecek yaşındasın
Beşerin şaşar tahtasını kır
ve seslen bu taraflara,
"Geliyorum ey YAR" Diye haykır!

…
İşte böyle bir sahnede
Acıyla mutluluk aynı karede
Üzülmüş olsam da ben
Belki yüz belki bin kere de
Gel...

Acıyla kirlenen yürek, başka bir sevgiyle yıkanmıyor..
Eng"elleri aç da" gel, yüreğin ağzına teselli tıkanmıyor..

Mr. KeF/SıЯ@đιŠι 3Ski©i