Hasreti süzdüm o gül yüzünde...
Ansızın çıkıverdiğinde karşıma..
Yılların harmanladığı hasreti...
Gözlerim yakaladı bir kaç damla yaşı...
Buğulu gözlerinden süzülen... ...
Hüznün kokusu sinen göz pınarlarından.
Nasılsın.. dediğinde acı bir gülümsemeyle...
Yaşıyoruz diye mırıldanmıştım.
Öğretiyor işte hayat yaşamayı..
Hüzünlere tutunarak...
Değişmemişsin.. dediğinde.
Öyle demiştim..
Yüreğim karacaahmet olmuştu oysa...
Ama çaktırmadan yaşamayı beceriyordum işte.
Adını yanlış söylemiştim kasıtlı olarak...
Önce bir afallamış.
Sonra acı bir bakışla başını sallayıp..
Neyse.. demiştin.. Hoşçakal...
Kim bilir nasıl dindirmişti vicdanındaki acıyı adını unutmam
Kim bilir ne küfürler etmiştin de
Değmezmiş demiştin içinden.
İyi ki ayrılmışız.
Oysa mümkün müydü bebeğim.
Mümkün müyüd unutmam adını.
Yüreğimin elleriyle kazımıştım onu kalbime...