Biliyor musun;


Hani,
O büyük fırtınalardan sığınmak için yanaştığın liman,
Çığ’a kesmiş bir kış mevsiminin ayazından koruyan,
"Off yine aklım karıştı" dediğin insan,
Kendi masalına dönüyor.


Ne beyaz bir atım
Ne de uçan halım olmadı hiç.
Üç başlı yaratıklarla savaşmadım senin uğruna
Kötü kalpli üvey annenin elinden kurtarmaya da gelmedim seni.


Sadece,
Hikâyesi kendinden karışık bir masalın kahramanıydım
Senin için gökyüzünün en karanlık yerinden yıldızları toplayıp,
Dünyanın en güzel gerdanlığını yapmak
Ve boynunda seni tüm kötülüklerden koruyacak bir tılsım olsun istedim.
Bir de,
Hüzünlü anlarında saçlarını okşayıp,
Başını omzuna yaslayacağın
Bir masal kahramanı işte.


Unuttuğumuz bir şey vardı
Her kahraman kendi masalına aitti
Bir kitabın sayfalarından kopamazdım
Hem ben en çok yalnızlığıma aşıktım
Zaten yitik ve kaçak bir öykü değil miydik?
Noktalanmalı ve bitmeliydi.



Bundan sonra beni
Senin için kâğıtlara dökülmüş şiirlerde okursun
Kaldırıldığı raflarda üzeri tozlanmış,
Atmaya kıyamadığın yazılar.




Gözyaşımdı bu masalın son satırları
Ve şimdi,
Beyaz bir sayfaya mavi kalemimi son kez
kullanışım

Bu sana en son yazışım.