darbesinde
doğdum
hayatın,
bundan
25 yıl
önce...

sokağa
çıkma
yasağı
çoktan
konmuştu
benim
hayatıma
bana
bile
sorulmadan...
fasulyeden
dahi
sayılmamıştık
hayatı
oynamaya
başlarken,
ne
yukarıdaki
ne de
buradaki
saymıştı
kendinden
yana...

gençtik;
ne 68
ne de 78’di
kuşağımız
98’de
18 yaşında
romantik
bir
kuşaktık...
doya
doya
aşık
olduk.
yani
öyle
zannettik
ve
nihayetinde
biz de
anladık;
fasulyeden
bile
sevilmediğimizi...


o
turuncu
mumlar
eşliğindeki
romantik
gençliğimiz
ise
22’sinde
bitmişti
cerrahların
“lokal
darbesi”
ile...


şimdilerde
ise
griye
çalan
rengiyle
virane
yaşlı
bir
ev
gibiyim,
evin
içinde
içilen
kırmızı
şaraplar
ise
artık
romantiklikten
çok
öte,
mumlar
ise
tükenmekte...


ve
geç de
olsa
farkettik ki
bu
hayatta,
küçükken
ıslak
pamuğa
gömdüğümüz
fasulye
kadar,


kaile
bile
alınmadık
öldük:
zira
gömülmedik...

izmir , 29/11/2005