Bir bir dizdi gökyüzüne yıldızları
Sonsuzluğa serpti Tanrı her birini
Derin denizlerle soğuttu ateş küreyi
Çiçeklerle süsledi, renklerle bezedi,
Nehirlerle, göllerle donattı
Havayla kundakladı yer kabuğunu
Yeşertti dağı, taşı sonra beşeri yarattı
Yaşayın, yaşatın, çoğalın dedi
Oysa nefsi çabuk esir aldı onu
Habil’le verdi nefsine ilk kurbanını.

Bitmedi hiç kahrolası kör savaş
Kâh din uğruna kâh mezhep
Bazen bir tutam ot, bir kap aş
Bazen toprak, ganimet, bazen haset
Bazen küçücük incir çekirdeğini bile
Doldurmayan şeytani sebep
Ya da nefsin zehri, hamaset.

Sevin, sevilin, çoğalın, yayılın arza
Yiyin, için, paylaşın şükür edin demişti ya
Dönün artık yüzünüzü Tanrıya
Yırtın artık ölüm planlarını
Gizlediğiniz kara defterlerinizi
Sokun koynunuza kirli ellerinizi
Öldürün sen benliği; birliğe koyulun
Öldürün egolarınızı, nefsinizi öldürün
Vahşi duygulardan kurtulun
Hepimize yetecek yer var
Altında mavi göğün.

Sussun artık, yaradan aşkına sussun
Ölüm kusan demir namlular
Yiğidin bağrına saplanan
Ok kırılsın, yay pussun.

Dönün arkanızı kin kusan tarihe
Bir tarafta sevinç çığlıkları
Bir tarafta gözyaşları
Acı, vahşet, ölüm, kara bir leke
Kanla gelen her zaferin üstünde.

Akmasın insan kanı zinhar
Kan, gözyaşı, zulüm unutulsun
Çocuklar sevgiye, barışa koşsun
Analar ağlamasın hep gülsün
Yapılacak güzel, çok şeyler var
Dipsiz kuyulara gömülsün,
Kılıçlar, süngüler, topuzlar.

Sussun toplar, tüfekler sussun
Ok kırılsın, yay pussun
Bebekler umuda, barışa doğsun
İnsanlık açlığı, sefaleti, acıyı
Analar gözyaşını unutsun.