Burukluğu umutların
Ustan yüreğe yol alan
Kan revan kırıklar eşliğinde akıyor içe
Kıymık kıvamında tiz bir acı
Gözlere inat
Senelere inat
Nokta kılıyor yarını…


Kolay mı sanıyorsun ayakta kalmak
Her adımda gölgen gibi betona yanaşıyor endamın
Dudakların her güney bükümüne düştüğünde
Çehrede çaresizlik sahne alıyor
Mimikler mat bir renge bürünmüş güne vuruyor…


Yaşı sevmeye yetmemiş bir yürek
Ardına hayalleri sürükleyerek gidiyor
Cümlelerin dilsiz olduğu dakikalara gebe ömür
Umut uğruna akıtılan denizler görüyor
Feri can veriyor saatlerin…

Bilmezsin;
Can candan geçerken
Acı akıyor elemin özü yanaktan
Tenin ırmağına karışıp izi kalıyor…


Üzerinde kendi gibi beyaz bir kumaş
Ufak bedeni ile
Şimdi topraktan çalma amelin satırlarında kimsesiz
Göz rengi beşiğinde yatıyor
Keşfedemeden sesini
Ayrılığın şarkısını söylüyor…

Anlamlı bir bakışmada
Kelimeleri kullanmadan
Konuşamadan
En uzun elveda
En kısa merhaba;

Ki ben
Rüzgârları ölümsüz sanırdım
Yanılmışım…




Saruhan Osmanoğlu
S.c