BENİMSİN


Ne zaman yağmur yağsa bastığın yere
Perçem perçem düşsem gözlerinin önüne
Ve ne zaman konsam kuş misali pencerene
Yalnızlık seni yazar en koyu mürekkeple
İşte o zaman en derinden bir ses alırsın
Benimsin ve bana gittiğin gün kadar yakın...


...Bilmeden götürdün beni gittiğin diyarlara
Şimdi aşinayım hep dipsiz uçurumlara...


Zülüf saçlarını kulak arkasına atarken
Gamzelerin bir kördüğüm çözerken
Dudakların bize bir ses kadar yakınken
Ve kulakların bizim şarkımızı dinlerken
En hüzzam melodiler söylenen bir sesten
Benimsin ve çıkana kadar son nefesimsin...


... Halbuki bir nefes kadar yakındın bana
Şimdi şiirler yakıyorum nefesinin yokluğuna...


Bir nehir misali uzayıp giderken düşünceler
Sana ram olmuş en içten bütün hisler
Hep yalnızlık yazar oldu elimdeki kalemler
Nedense hep uçurum kıyısında kelimeler
Ve dakika dakika tükenirken saatler
Biraz daha yakınsın, biraz daha benim...


... Sözlerim ve anılarım varken bize dair
Şimdi hoş bir sada oldun dilimde ahir...


Duvarlar çizgilerle doldu sen gittin gideli
Her günüm hazan, her günüm şiirlerle belgeli
İçim bir cehennem, içimde hep ateş seli
Her daim çalarken hüzzam gönlümün teli
Titrerken çarmıha gerilmiş İsa’nın çivili eli
Ne kadar acı çekersem, o kadar benimsin...


19 Ekim 2009
MEVLÜT KARA