Üç Noktanın Üçüncüsü...

renginde üşüdüm
ellerimi gözyaşlarımla ısıtıyorum
ayaklarıma iğneler batıyor sevgilim
olmayacaksın hiç sanki
kınsız yalınlı yalnızlığımda
sanki güneş hiç ısıtmayacak koynumdaki
saç telini...

sürek avımı ölüm bitirecek
seninle anlaştığımız gibi
beni değil ölümü anlayacaklar
çehremde son galibiyetin rahatlığı
karlarım erisin istemeyeceğim hiç
isteyeceğim ki
dağların pembe ve eflatun kimsesizliği
yakaladığında saçlarımı
damar damar ellerini özleyerek
dalayım uykuya
ama uykuya...

ilk noktada ben
ikinci de sen
üçüncüde ölüm olacak
bu benim yağmurdan korkuşumun bitişi
rezil olma utancımın
önemsizliğimin...
üçüncüde ölümüm olacak
sarılanmış ağaçların boyları kadar
rüzgara teslim...

açamıyorum kendimi kendime bile
değerimi bilemiyorum gözlerindeki
ellerin karabasanlarıma uzanırken
şimşekler gibi
unut beni
ardımdan üzül istemiyorum
şimdi ayva tüylerin de uyanmasın hatta
sokağına uzanan nefesimde
yalnızca sen varsın...olsun...
ama uyanma...
ölümüm de benim gibi üçüncü
birinci ben
ikinci sen
üçüncüde ölümüm olacak
ama uyanma...
sana asla kıyamam...

bana ’uzaklaşıyorum...’ demişsin
uzaklığına bile kıyamam
uzaklaş...
yaban mersini kokuyor ya saçların
dağları bastım her yanıma
kâr etmedi...
üstüm açık kaldı: ’uzaklaşıyorum...’
birincide ben
ikincide sen
üçüncü ’o’ aynı benim gibi
’o’ benim ölümüm olacak
kar türküleri gibi sımsıcak
seni severek gideceğim
ama yanımda kimseler olmayacak...

son kez ne zaman üşüyeceğim...
’uzaklaşıyorum...’
...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir