Susuyorum…
Yürüyordum yağmurda cevaplarını bilemediği sorularımla
Yalnızlığım ben yağmur birde sorular
Aslında çok güzel bir ikili olurduk yalnızlığımla
Ama şuan dört kişiydik
Bir anda yağmur kayboldu sanki istenmediğini anladı
Hava karardı butlar çöktü
Tıpkı içimin kararmasına benzedi gökyüzü
Biraz daha ilerledim yanıma bir baktım yalnızlığımda yok artık
Yine sorular çoğaldı aklımda yine bir çok soru
Cevaplarını bile bilemediğim bir çok soru
Oturdum bir kaldırama….
Başım ellerimin arasında sadece duruyorum
Gören dondu sanacak ama hiç biri anlamadı
Göz yaşlarımı saklamadığımı
Yine bir soru bir soru daha sonra
Sıkıldım cevapsız soruların oluşmasından
Beni kanatmasından yormasından
Belkide günlerce savaşsam bu kadar yorulmam…
Arıyorum cevaplarımı arıyorum
Söyleyeceğim o kadar çok şey var ki
Susuyorum artık…
Cevaplarını bilmediğim bir soru kalıbı oldum
Kedimi bile tanıyamaz oldum…
Ben mutluluk istedim yalnızlık geldi
Ben yalnızlık istedim….
Göz yaşlarım aktı kalbim yandı sus oldum…

Ümit Nebil